Η επάνοδός του στην Yamaha το 2013, κατόπιν του φιάσκου με την Ducati, υπήρξε προϊόν βαθέος παρασκηνίου. Το φιλοθεάμον κοινό πίστευε ότι ο «μεγάλος» όποια πόρτα χτυπούσε ήταν ανοιχτή. Δεν ήταν όμως έτσι. Ήταν ήδη 34 ετών και με μια ηχηρή αποτυχία την προηγούμενη διετία. Επιπλέον, ένας αθλητής του μεγέθους του Valentino δεν θα μπορούσε ποτέ να συνεχίσει την καριέρα του σε δορυφορική ομάδα. Η μεθοδική διείσδυση του ισπανικού παράγοντα στο MotoGP (οργανωτικά, οικονομικά και αθλητικά)εξιτάριζε την φαντασία των «παροικούντων την Ιερουσαλήμ», όσο ο Ezpeleta σχεδίαζε και υλοποιούσε πλάνα ενίσχυσης του ταμείου του, το οποίο (ταμείο) γνώριζε ότι θα δεχόταν τεράστιο πλήγμα εάν αποχωρούσε ο αναβάτης με τη μεγαλύτερη λαοφιλία.
«Ο Valentino είναι ένας πυλώνας του πρωταθλήματος. Ποτέ δεν έκρυψα ότι για εμάς αποτελεί μια περίπτωση εντελώς ξεχωριστή. Είναι 34 χρονών, αλλά νομίζω ότι η ηλικία δεν είναι αυτό που σε καθορίζει, παρά μόνον η θέληση. Νομίζω ότι η φυσική του κατάσταση είναι σχεδόν ίδια με αυτήν που διέθετε στα 25 του χρόνια. Στην περίπτωσή του μάλιστα, θεωρώ ότι συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Τώρα είναι καλύτερη από ότι ήταν τότε. Όσον αφορά το πόσο εμβληματικός είναι, αποδεικνύεται από την αγάπη του για το άθλημα και τις απίστευτες επιδόσεις του. Με δεδομένη την ποιοτική του σύσταση, διαθέτει την ικανότητα να ανακαλύπτει εκ νέου τον εαυτό του, να οδηγεί μια μοτοσυκλέτα που δεν δένει με το στυλ οδήγησής του και να αντιλαμβάνεται τους τρόπους με τους οποίους θα γίνει ταχύτερος. Είναι ένα παράδειγμα αυτού που εμείς θεωρούμε ως πρότυπο αναβάτη».
Αυτά δήλωνε μεταξύ άλλων ο Carmelo Ezpeleta το 2014, σε μια εφ όλης της ύλης συνέντευξή του στην ισπανική τηλεόραση. Δύο μήνες αργότερα, ο Carlo Pernat δήλωνε απερίφραστα στο Moto.it ότι η μεταγραφή του Vale στη Yamaha, ουσιαστικά επεβλήθη από τον Ezpeleta και, δεδομένου ότι η εταιρεία δεν συνηγορούσε στην επιστροφή του, ο Carmelo, σοφά -όπως απεδείχθη στην συνέχεια- πράττοντας, πλήρωσε το συμβόλαιό του.
Στα 37 του χρόνια διεκδικούσε τίτλο, φαινόμενο μοναδικό στην σύγχρονη ιστορία των αγώνων, πράττοντας ο ίδιος ό,τι χρειαζόταν για να το υλοποιήσει. Σε πρώτη φάση ανάγκασε τον κουρασμένο Burgess να αποχωρήσει στο τέλος του 2013 (μετά από 15 χρόνια συνεργασίας τους) και προσέλαβε στη θέση του τον διψασμένο Silvano Galbusera, του οποίου η συμβολή στο να κρατηθεί πολύ ψηλά στις τρεις χρονιές που ακολούθησαν ήταν σημαντική. Μετά από έξι χρόνια συνεργασίας, στα τέλη του 2019, ο Silvano έβαλε πλώρη για την ομάδα εξέλιξης του εργοστασίου, δεδομένου ότι επιθυμούσε να παραμείνει μεν στην Yamaha, αλλά να εργάζεται με λιγότερο stress και να καταναλώνει περισσότερο χρόνο στην Ιταλία. Σε δεύτερο χρόνο, μετά το φιάσκο του 2015, στις αρχές του 2016 προσέλαβε ως coach τον πολύπειρο Luca Cadalora, για τον ρόλο του οποίου δεν δόθηκε η πρέπουσα προβολή από τον διεθνή τύπο.
Ο Luca ήταν ο άνθρωπος που μελετούσε τα δεδομένα, παρατηρούσε τα τεκταινόμενα σε κάθε καμπή της πίστας και συμβούλευε αναλόγως τον Valentino για να κερδίζει δέκατα του δευτερολέπτου σε μια εποχή που ο σχεδιαστικός οργασμός του Dall Igna στην Ducati είχε εξελιχθεί σε πονοκέφαλο για τους υπόλοιπους κατασκευαστές.
«Ο Valentino υπήρξε μια μεγάλη έκπληξη για μένα. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να καταλάβεις όταν είσαι έξω από τα πράγματα. Είναι πολύ καλύτερος αναβάτης από ότι υπήρξα εγώ, είναι δυνατός εκεί που εγώ ήμουν αδύναμος, είναι ανοιχτή ψυχή και δίνει τα πάντα ακόμη κι όταν το setup υπολείπεται. Αντιθέτως, εγώ πάντα απαιτούσα την τέλεια μοτοσυκλέτα. Έχει κατακτήσει εννέα παγκόσμιους τίτλους και έχει νικήσει σε 113 αγώνες, κι όμως είναι σεμνός και πάντα αμφισβητεί τον εαυτό του. Τώρα καταλαβαίνω την πραγματική αιτία που ακόμη κερδίζει αγώνες στα 37 του»…
…και συνεχίζει:
«Μαζί του νιώθω σαν να ξανά οδηγώ αγωνιστική μοτοσυκλέτα. Δεν είναι δουλειά. Πάντα υπήρχε το πάθος και αυτό, με την πάροδο των ετών, δεν άλλαξε. Δεν του δίνω συμβουλές. Απλώς μιλάμε. Ανταλλάσσουμε απόψεις. Και συμφωνώ μαζί του ότι είναι λάθος να νομίζεις ότι τα ξέρεις όλα. Η υποστήριξή μου συνίσταται στο να εντοπίζω αυτά που δεν φαίνονται στα δεδομένα των υπολογιστών. Τα computers δεν σου λένε ότι έχεις περιθώριο ένα μέτρο πιο μέσα στην εσωτερική».
Φορτωμένος με τους χάρτες της πίστας, γύριζε στους παράδρομους και εστίαζε την προσοχή του σε διαφορετικά σημεία σε κάθε session. Συνεργάστηκε στενά με ολόκληρο το τεχνικό επιτελείο, ακόμη και απευθείας με τους ανθρώπους του εργοστασίου στην Ιαπωνία. Για μία τριετία, έως το τέλος του 2018, έδωσε και την ψυχή του για τον Valentino, ο οποίος του πρότεινε να μείνει έως το τέλος, όμως ο Luca είχε πλέον κουραστεί υπερβολικά.
«Πέρασα τρία εκπληκτικά χρόνια. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία να συνεργαστώ με τον Vale. Πρόκειται για έναν πρωταθλητή που ξεπερνά κάθε προσδοκία, όχι μόνον ως αναβάτης αλλά και ως άνθρωπος. Και αυτό ήταν που με κράτησε προς έκπληξή μου στην ομάδα για τρία ολόκληρα χρόνια. Η φιλία των δύο μας θα κρατήσει για πάντα».
Με το πέσιμο της καρό σημαίας στον τελευταίο του αγώνα στη Βαλένθια ακολούθησε η παράθεση ενός καταιγισμού αριθμών και στατιστικών για τις επιδόσεις του. Ναι, όντως, τα νούμερα δηλώνουν τα επιτεύγματά του εντός πίστας, με ελλοχεύοντα πάντα τον κίνδυνο να γίνουν νούμερα οι συμπαθούντες στα μάτια των αντιπαθούντων. Μια προσωπικότητα του μεγέθους του Valentino είναι φυσικό (και αποδεικτικό στοιχείο) να δημιουργεί αντίρροπες τάσεις. Πρόκειται για τον γνωστό κανόνα της μάζας. Όταν η τάση λατρείας τείνει να κατακτήσει τον χώρο, τότε δημιουργούνται δυνάμεις αντίδρασης που δηλώνουν την σθεναρή τους αντίθεση στο φαινόμενο. Πρόκειται για μια διαφορετική απόπειρα του ασήμαντου να ξεχωρίσει. Είτε όμως έτσι, είτε αλλιώς, η αιτία της δημόσιας αντιπαράθεσης παραμένει η ίδια: η συγκεκριμένη προσωπικότητα και τα -όχι μόνον αθλητικά- επιτεύγματά της.
Του παραπάνω λόγου το αληθές πιστοποίησαν περίτρανα οι εξελίξεις καθ όλη την διάρκεια της αγωνιστικής του καριέρας. Αυτό που τον έκανε μοναδικό ήταν ότι γνώριζε και πώς να «παίζει» με το πλήθος, αλλά και το ότι το «παιχνίδι» αυτό ήταν τόσο σημαντικό όσο και τα αποτελέσματά του. Εφηύρε μια κόντρα με τον MaxBiaggi χρόνια πριν φτάσει να αγωνιστεί στην ίδια κατηγορία με τον αυτοαποκαλούμενο Ρωμαίο Αυτοκράτορα, και τη στιγμή που οι δύο τους ήλθαν πλέον αντιμέτωποι, οι οπαδοί ήταν ήδη σταθερά στο πλευρό του. Ο Biaggi βρέθηκε στον ρόλο του κακού της παντομίμας πριν καν καταλάβει τι είχε συμβεί.
Μια σειρά από αναβάτες θα ακολουθούσε τα βήματα του Biaggi, ακούσια σε μεγάλο βαθμό. Ο Sete Gibernau αψήφησε τον Rossi και στη συνέχεια βρέθηκε καταδικασμένος στην αποτυχία από τον Ιταλό. Ο Casey Stoner μπήκε σε μια καταιγίδα που δεν περίμενε, άθελά του βρέθηκε σε έναν από τους πιο σκληρούς αγώνες στην ιστορία των αγώνων, μια επική μονομαχία στη Laguna Seca, όπου ο Ιταλός έκανε ό,τι μπορούσε για να προλάβει τον Stoner και να εξασφαλίσει ότι ο Αυστραλός δεν θα μπορούσε να ξεφύγει. Αναψε επίσης την φωτιά με τον «ομόσταυλό» του Jorge Lorenzo, το νεαρό θαύμα που κλήθηκε από την Yamaha να τον αντικαταστήσει αν αποσυρθεί (την εποχή που ο Valentino λοξοκοιτούσε προς Ferrari μεριά). Κατά ειρωνικό τρόπο, όταν η πραγματικότητα ξεπερνά την φαντασία, ο Lorenzo αποσύρθηκε πριν από αυτόν, όπως και σχεδόν όλοι οι κύριοι αντίπαλοί του. Οι περισσότερες από αυτές τις αντιπαλότητες παρέμειναν σε επίπεδο φαρσοκωμωδίας, με τα πλήθη να φωνάζουν «είναι πίσω σου!», καθώς εξέπεμπαν από τις κερκίδες γνήσιο μίσος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου