Άποψη του Δημήτρη Διατσίδη
Αρχικά να πω ότι αφορμή για τις απόψεις που παραθέτω παρακάτω στάθηκε η παρατήρηση του καλού φίλου και συναδέλφου και συνεργάτη Mat Oxley που παραλλήλισε την κατάσταση που προέκυψε στην Αργεντινή με την ταινία Rollerball!
Για να θυμίσω στους παλιότερους και για να μάθουν οι νεώτεροι ο William Harrison που έγραψε το σενάριο της ταινίας του 1975, έβαζε τη δράση στο “όχι και τόσο μακρινό μέλλον” και συγκεκριμένα στο 2018! Εδώ να πω ότι ήταν μια ταινία που είχε επηρεάσει αρκετά τα εφηβικά μου χρόνια, καθώς το Rollerball είχε φτάσει να γίνει “παιχνίδι” με τους συμμαθητές μου στα Ανάβρυτα και μάλιστα να έχουμε βάλει στο μάτι του τότε νεανικού μας κυκλώνα ένα άγαλμα που υπήρχε στο Σχολείο μας...
Τέλος πάντων ο σκηνοθέτης Norman Jewison έδωσε τη βία ενός παιχνιδιού, το οποίο έχει υποκαταστήσει τους πολέμους στη γη (κρίμα να μην βγει αληθινός και σε αυτόν τον τομέα ο σεναριογράφος). Στο παιχνίδι Rollerball λοιπόν, πέρα από τον μεγάλης ηλικίας πρωταγωνιστή τον Jonathan E (που τον υποδύεται ο James Caan) ο οποίος πρέπει να αποσυρθεί κάποια στιγμή και δίνει μάχη μέχρι θανάτου με αντιπάλους που κάποιοι έχουν μοτοσυκλέτα, παίζονται και άλλα παιχνίδια στους οργανωτές!
Ο Jonathan E κερδίζει στην τελική μάχη με αντιπάλους και μοτοσυκλετιστές και χαρίζει τη ζωή στον τελευταίο αντίπαλο, αφήνοντας υπόνοιες για ένα σίκουελ της ταινίας, που όμως δεν ήρθε ποτέ.
Στα δικά μας τώρα και γράφω εδώ μια παρατήρηση που έχει να κάνει με τον πρώτο Αγώνα της χρονιάς στο Κατάρ όπου είδαμε 20 οδηγούς να έχουν το ταχύτερό τους γύρο στον Αγώνα με διαφορά μικρότερη από ένα δευτερόλεπτο από τον ταχύτερο που ήταν ο νικητής Dovi, αλλά και τους 11 από αυτούς να έχουν διαφορά μόλις 4 δέκατα του δευτερολέπτου από αυτόν το χρόνο! Το τι σημαίνει αυτό θα σας το πω πιο κάτω στο κείμενο, αλλά ας το έχουμε στο μυαλό μας...
Η δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τις δύσκολες συνθήκες της Αργεντινής και τις μεταφορικές και κυριολεκτικές ανατροπές όπως αυτές των Pedrosa και Rossi, που έγιναν στη διάρκεια του Αγώνα.
Τα όσα ακολούθησαν μετά έχουν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, με ένα πολεμικό κλίμα να επικρατεί μεταξύ αρκετών οδηγών, μεταξύ οδηγών και οργάνωσης και τελικά μεταξύ των οπαδών των δύο δημοφιλέστερων οδηγών, του Rossi και του Marquez.
Σίγουρα όλα ξεκίνησαν από τα λάθη των οργανωτών στη διαδικασία εκκίνησης – όπως παραδέχτηκε και ο Marquez – αφού στο σημείο εκείνο έχασε την ψυχραιμία του και την αυτοσυγκέντρωση και οδήγησε από κει και πέρα σαν πρωταγωνιστής της ταινίας Rollerball!
Γάντι λοιπόν η υπόθεση του Rollerball με τη δική μας περίπτωση και ενώ στην ταινία οι μηχανορραφίες της οργάνωσης γίνονται επί τούτου, στη δική μας περίπτωση του πραγματικού 2018, τα οργανωτικά λάθη γίνονται από ανθρώπους διορισμένους από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Μοτοσυκλέτας (FIM) και την Ένωση των Αγωνιστικών Ομάδων (IRTA) και όχι από την Dorna που έχει τη γενική εποπτεία των Αγώνων, κυρίως ως προς τα τηλεοπτικά δικαιώματα.
Το πρώτο ερώτημα που εγείρεται είναι γιατί δεν υπάρχουν παραιτήσεις, μετά το φιάσκο της εκκίνησης και την αδυναμία του Αλυτάρχη να επιβάλλει άμεσα τον κανονισμό; Ως πότε η FIM θα καλύπτει έναν Αλυτάρχη (Race Director είναι ο ακριβής τίτλος του Νεοζηλανδού πρώην αγωνιζόμενου Mike Webb), που φάνηκε λίγος το 2015 στην υπόθεση της Μαλαισίας και έμεινε στη θέση του μόνο και μόνο επειδή αρνήθηκε ο Loris Capirossi αυτήν τη θέση και δεν βρέθηκε κανείς άλλος να έχει τα ανάλογα προσόντα και ιδανικά να μην είναι Ισπανός ή Ιταλός! Τώρα ο Webb παρακολούθησε την όλη φάση της εκκίνησης και ολιγωρώντας αρχικά στο να δώσει σαφή εντολή για μετακίνηση του Marquez στα πιτς, άφησε να εκτυλιχτούν οι σκηνές απείρου κάλλους με μοτοσυκλέτα να πηγαίνει αντίθετα στη φορά του Αγώνα! Μετά σωστά αποφάσισε, για να μην καθυστερήσει κι άλλο τη διαδικασία, να αφήσει να γίνει η εκκίνηση και να τιμωρήσει με ποινή διέλευσης τον οδηγό, που έδειξε απορημένος αφού θεωρεί ότι ο ένας από τους δύο κριτές του έδωσε το ΟΚ! Βέβαια επειδή ο άλλος του είπε να βγει στα πιτς, γιαυτό τιμωρήθηκε τελικά με την διέλευση.
Το επόμενο λάθος του Webb που με την εμπειρία του έπρεπε να καταλάβει ότι όλη αυτή η αναστάτωση είχε αποσυντονίσει τον 6 φορές Παγκόσμιο Πρωταθλητή, είναι ότι στην περίπτωση του εμβολισμού του Aleix Espargaro όχι μόνο έπρεπε να δώσει την ποινή να δώσει πίσω τη θέση – ποινή που επιβλήθηκε με μικρή καθυστέρηση και μπέρδεψε τον Marquez που έδωσε πίσω δύο θέσεις - αλλά συγχρόνως έπρεπε να του βγάλει προειδοποιητική ασπρόμαυρη σημαία και να τον ειδοποιήσει με μήνυμα στο καντράν της μοτοσυκλέτας του, για επικίνδυνη οδήγηση. Αν έβλεπε κάτι τέτοιο ο Marquez δεν θα συνέχιζε ως αφηνιασμένος μαχητής του Rollerball που χρησιμοποίησε τα πάντα και θυμίζοντας συγκρουόμενα, κέρδιζε θέσεις. Πέρασε έτσι τον Morbidelli και του έδωσε μόνος του πίσω τη θέση για να μην φάει κι άλλη ποινή και κάπως έτσι πέρασε και τον Nakagami, που λόγω Honda δεν έκανε θέμα...
Έτσι έπρεπε να φτάσουμε στον Jonathan E (βλ. Rossi) για να γίνει η τελική μάχη και αντίστροφα με την ταινία να βγει νικητής ο μοτοσυκλετιστής! Με τον Rossi στην αμμοπαγίδα ο Webb ξύπνησε και έδωσε την τρίτη ποινή, που ήταν πρόσθετος χρόνος 30'' στο τελικό αποτέλεσμα, αντί της ποινής διέλευσης, που όπως λέει ο κανονισμός δεν επιβάλλεται όταν έχουμε φτάσει στους δύο τελευταίους γύρους. Και εδώ θεωρώ λάθος την ποινή αυτή, αφού το τρις εξαμαρτείν έπρεπε να τιμωρηθεί με αποκλεισμό και όχι με αναγραφή στα αποτελέσματα έστω σε θέση που δεν παίρνει βαθμούς. Αν θα γινόταν κάτι τέτοιο θα είχε και την μορφή μηνύματος ότι τέτοια αγωνιστική συμπεριφορά είναι απαράδεκτη και μη αποδεκτή.
Γιατί στους αγώνες του μηχανοκίνητου αθλητισμού η τήρηση των κανονισμών είναι ζωτικής σημασίας, ειδικά σε αγώνες που δεν μπορεί να υπάρχουν επαφές οδηγών και μοτοσυκλετών με 300χλμ/ώρα!
Τελικά αφού τελείωσε η ταινία – ο Αγώνας ήθελα να πω – το πλήθος ευχαριστημένο ζητωκραυγάζει για το αίμα που είδε...
Γιατί εκεί καταντήσαμε, να περιμένουμε το “αίμα” για να ευχαριστηθούμε. Πολλοί έγραψαν στα social media υπέρ του να αφήσουν τον μόνο θεαματικό οδηγό του MotoGP να κάνει ό,τι θέλει, γιατί αλλιώς θα σταματήσουν να βλέπουν τις μάχες!
Καταντήσαμε να θεωρούμε το MotoGP videogame που ο ένας κτυπάει τον άλλο και παίρνει τη νίκη με κάθε τρόπο...
Βέβαια ήρθε και ο Kevin Shwantz μεταξύ των άλλων να δηλώσει ότι δεν είναι δικαιολογία το ότι κάποιος έρχεται με διαφορά -4'' από αυτόν που περνάει, στο να μην τον περάσει με ασφάλεια. Θεωρεί ότι αυτό είναι κάτι που το μαθαίνουν όλοι στα πρώτα τους αγωνιστικά βήματα και είναι θεμελιώδης αρχή κάθε αγωνιστικού σχολείου.
Όμως εμείς αντί να μιλάμε για την ταχύτητα του Marquez, μιλάμε για την ικανότητά του να επιβιώνει στα συγκρουόμενα.
Δυστυχώς για τους οπαδούς του “αίματος” ο Rossi έχει δίκιο (μέσα στην υπερβολή του που λέει ότι φοβάται, προσπαθώντας να αμυνθεί για τους 9 βαθμούς που έχασε αν τερμάτιζε 7ος πίσω από Marquez & Vinales) και η FIM θα πρέπει να βάλει τάξη στα οργανωτικά από τη μία μεριά (για παράδειγμα να “παραιτήσει” τον Webb) και από την άλλη να σταματήσει τον όποιο αφινιασμένο Marquez ή Zarco ή Petrucci, για χάρη του πραγματικού θεάματος που είναι η απόλυτη ταχύτητα και τα καθαρά προσπεράσματα.
Γιατί μην έχετε καμία αμφιβολία και οι 20 οδηγοί του MotoGP (αυτοί στους οποίους αναφερθήκαμε πριν) που είναι στο ίδιο δευτερόλεπτο με τον πρώτο, μπορούν αν θέλουν να το κάνουν Rollerball...
Πηγή: motograndprix.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου